تأثیر مصرف مکمل سیلی مارین و تمرین استقامتی بر میزان مالون دی آلدئید پلاسمای مردان غیر فعال

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات استقامتی و مصرف مکمل سیلی مارین بر شاخص مالون دی آلدئید (mda) مردان غیر فعال می باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که آزمودنی های آن 19 نفر و از بین کلیه دانشجویان مرد غیرفعال دانشگاه صنعتی شاهرود می باشد . پس از کسب رضایت نامه، آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه مداخله (11 نفر) و دارونما (8 نفر) تقسیم و مورد مطالعه قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 6 هفته، همزمان با مصرف مکمل سیلی مارین یا دارونما به اجرای تمرینات استقامتی پرداختند. نمونه های خون قبل و بعد از دوره تمرینی و مکمل گیری به منظور اندازه گیری شاخص پراکسیداسیون چربی از آزمودنی ها گرفته شد ( mda ) . برای تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق حاضر از نرم افزار spss16 و روش تحلیل واریانس مکرر (2×2) استفاده شد. نتایج: مصرف مکمل سیلی مارین همراه با تمرینات استقامتی در مقایسه با گروه دارونما موجب کاهش معنی داری میزان مالون دی آلدئید پلاسما را در گروه مکمل کاهش می دهد (012/0 p≤ ). نتیجه گیری: تمرین استقامتی به همراه مصرف مکمل سیلی مارین به طور معنی داری پراکسیداسیون چربی در مقایسه با گروه دارونما را کاهش می دهد. لذا به نظر می رسد نوع، مدت و شدت تمرین و مقدار مصرفی مکمل سیلی مارین بر میزان پراکسیداسیون چربی و در نتیجه سطح مالون دی آلدئید پلاسما مؤثر می باشد.